dit"'werkstuk'gaat over mijn buurt: de huibertpootstraat in heemskerk. hieronder zie je hoe het er vroeger uitzag de fot links is genomen in 1986. daar waar de foto is genomen komt later woonwijk 'de Brie'. op de achtergrond zijn de flats te zien van de huibert pootstraat. de foto rechts is in de straat zelf. op de foto zie je de flats die in de huipertpootstraat stonden. de foto zelf is gemaakt op 1 April 1882

                                           ]

 

                

 

op de foto hierboven zie je hoe de huipert pootstraat er tegenwoordig uitziet. een straat daarvan (rechtse foto) is verandert in de luceberthof. de rest is nog altijd de huibertpootstraat. deze nieuwbouwwijk bestaat nu al ongeveer zes jaar. ik woon er eigenlijk al mijn hele leven (dus ookal toen die flats er nog stonden) ik vind het mooi hier zoals het is en ik wil het ook echt niet veranderen. ik wil hier zolang mogelijk blijven wonen.

 

 

verhaal

 

"Lientje, kom je eten." het is het jaar 1962 in heemskerk. lientje speelt buiten met haar springtouw en haar moeder roept haar vanaf het balkon. "ja mam ik kom eraan." ze geeft het springtouw terug aan Anemerie, van wie ze het touw heeft geleent. ze zegt Anemerie en Jan gedag en rent dan naar binnen. ze sprint de trappen op naar de derde etage, want daar staat haar huis. tringggg mama doet open en Lientje geeft haar een knuffel. "hoi schat kom gauw binnen het eten staat op tafel."

 

voordat ze gaan eten bidden ze nog even. daarna vallen ze met ze allen aan op het eten. ze eten vandaag wat lekkers want Jochem, haar broertje, is vandaag jarig. Jochem mocht kiezen en het werd patat. "hoe was het buiten?" vraagt haar vader aan haar. ze knikt enthousiast; "super leuk. anemerie had haar mijn springtouw geleent. als ik jarig ben wil ik er ook eentje." haar vader en moeder kijken elkaar even ernstig aan. "wat is er?" vraagt lientje verbaast. "O.. eh.. niks hoor," mompelt haar moeder, "ga maar verder met eten."

 

lientje kan niet slapen. ze zit maar te draaien en te draaien. dan hoort ze haar vader en moeder zachtjes mompelen. ze vangt de woorden geld en nood op. wat is er aan de hand? zachtjes sluipt ze naar de woonkamer. gelukkig zit de deur op slot. ze legt haar oor tegen de deur aan. nu kan ze ze wel horen. "..niet kunnen betalen." hoort ze haar vader net nog zeggen. "ja maar.." begint haar moeder, "wat doen we dan met de kinderen. vertellen of.." ik voel dat mijn vader zit na te denken. "nog niet, daar zijn ze nog veel te jong voor." ik vee; te jong!? ik ben 13 hoor pap. ik hou me net op tijd in om niet de deur open te gooien. "lieverd, we verzinnen wel iets om geld te krijgen. kom we gaan naar bed." ik schrik. snel ren ik terug naar me kamer en doe de deur net op tijd dicht voordat mijn moeder en vader de gang in stappen.

 

lientje ligt na te denken in bed. 'hoe kan ik nou voor geld zorgen. ik neem aan dat als we in geldnood zitten dat we moeten verhuizen ofzoiets. nou ik zie wel. ik ga slapen. anders ben ik morgen doodmoe als ik naar school moet.'

 

"ik meen het serieus," roept anemerie uit, "kijk naar deze kaart dan heb je bewijs. en dan zijn je ouders gelijk ook uit geldnood." lientje en Jan kijken haar aan of ze gek geworden is. lientje pakt de kaart af en bestudeert hem goed. op de kaart is een weg te zien die leid naar een schatkist.. "weet je zeker dat dit echt is?" vraagt Jan. "ja duhh, ik heb hem gekregen van me oma. die heeft altijd gelijk." Jan grijnst; "waar wachten we dan nog op. lang leven het spijbelen."

 

"auw, auw, auw. AUW!" lientje grinnikt; "An, dat was je eigen schuld moet je maar niet zo zeuren." ze zet een pruillip op; "maar het doet zo zeer. en dan hoef jij me niet gelijk te slaan." lientje schiet in de lach; "niet zeuren, maar doorlopen. geldt ook voor jou Jan." hij loopt voorovergebogen de kijken op de kaart en gaat langzaam vooruit; "he niet zeuren. ten eerste geef ik An voor de eerste keer in mijn leven gelijk en ten tweede deze bramen struiken doen echt heel zeer." lientje steekt haar tong ui; "hadden jullie maar een lange jurk moeten aantrekken, of een lange broek in jou geval Jan." ze steken tegerlijkertijd hun tong uit naar lientje. dan staat Jan plotseling stil en Anemerie botst tegen hem aan. "AUW, kan je niet uitkijken." "sorry," zegt Jan, "maar ik geloof dat we er zijn."

 

"mogen we hier eigenlijk wel graven?" vraagt Anemerie. "nop" zegt jan droog, "maar we doen het voor Lientje." plotseling stuiten ze op iets hards. een kist.. Anemerie grijnst; "ik zei het toch" Jan steekt zijn toch naar haar uit. met zijn drieën tillen ze de kist op en gooien ze hem open. voor hun zien ze een grote berg met allemaal munten.

 

met een ruk schiet lientje overeind. nee he, denkt ze bij haarzelf. er rolt een traan over haar wang. ze wil niet verhuizen. ze rent naar de woonkamer en haar vader sluit haar in zijn armen. "lientje wat is er" vraagt haar vader. huilend stort ze zich in zijn armen. "ik wil niet verhuizen,papa, ik wil hier blijven wonen. ik heb jullie wel gehoord gisteravond. jullie zitten in geldnood." haar vader kijkt even haar moeder aan en begint dan te lachen; "we gaan niet verhuizen lientje.